De L!

‘Laurentius, Maria, Johannes, Adriana?’, vraagt de mevrouw van de vreemdelingepolitie als ze Arlen goed aankijkt. Ze snapt er niets van, waarom heeft Arlen twee vrouwennamen, Maria en Adriana? Hij ziet er toch uit als een echte man die zich twee dagen niet geschoren heeft.
Arlen legt in z’n beste Spaans uit dat dit zijn doopnamen zijn en dat er verder niet gekeken moet worden of de namen mannelijk of vrouwelijk zijn.
Ze twijfelt, maar heeft geen keuze. Arlen wordt ‘goedgekeurd’ en er wordt een foto van hem gemaakt voor zijn ‘Certificado de registro de visa’.

Het is dinsdag 31 mei, we zijn net aangekomen in Chili en proberen te regelen dat we ons visum voor 1 jaar krijgen. Het Chileens consulaat in Amsterdam heeft hiervoor al de nodige stempels gezet in ons paspoort, maar we moeten ons ook nog formeel melden in Chili om daar de echte toestemming te krijgen.

Met mij heeft de vrouw van de vreemdelingenpolitie minder moeite. Al mijn doopnamen, Adriana, Petronella, Martina zijn vrouwelijk. Ondanks mijn korte haar heeft ze hier geen probleem mee. Zolang het op papier maar allemaal klopt.
Ook van mij wordt een foto gemaakt. De groothoek die daarbij gebruikt wordt is zo groot dat ik er onherkenbaar op sta.

Met de ‘Certificado de registro de visa’ moeten we naar de volgende officiele instantie, de ‘Servicio registro Civil e Identification’ om onze Chileense identiteitskaart te regelen.
We moeten ons melden bij een loket en aangeven wat we komen doen.
Het mannetje aan het loket vraagt of we kopieën bij ons hebben. 4 in totaal: 1 van het paspoort, 1 van de stempels die we gekregen hebben van het Chileens consulaat in Amsterdam, 1 van de stempel die we gekregen hebben van de douane toen we Chili in kwamen en 1 van de ‘certificado de registro de visa’.
Uiteraard hebben we hiervan nog geen kopietje
‘Twee blokken verderop is een winkel waar je een kopie kunt laten maken’, vertelt het mannetje ons met een stalen gezicht.
‘Waarom kunnen we dat niet gewoon hier even laten doen, hebben jullie geen copieerapparaat?’, vraagt Arlen. ‘Nee’.
Het winkeltje is makkelijk te vinden en aan een half woord hebben ze genoeg om de juiste copien te maken. Trots gaan we terug naar de ‘Servicio’.

We gaan door naar de tweede ronde. Het mannetje heeft de kopieën gecontroleerd, ze kloppen en
het mannetje trekt twee nummertjes voor ons, 1 voor mij en 1 voor Arlen. Na een half uur wachten mogen we. We gaan met z’n tweeën naar het loket. Ons Spaans is niet zo goed en we komen voor hetzelfde, dus waarom niet samen?
Nee, 1 nummer is voor 1 persoon. Dus alleen ik word geholpen en Arlen moet op het volgende nummertje wachten.
De man achter het loket controleert alles en ziet een grote fout! Mijn officiële tweede doopnaam is Petronella en bij de stempels die het Chileens consulaat in Amsterdam heeft geplaatst staat Petronela, met 1 L! ‘Dit is fout, zo kan ik geen Chileens identiteitskaart uitschrijven. Dit moet aangepast worden’, zegt de man achter het loket.
Ik weet nog dat ik in Amsterdam deze ‘fout’ ook al zag en dat ik toen dacht ‘laat ik hier niet moeilijk over doen’. Nu een paar weken later sta ik versteld dat er nu wel moeilijk over gedaan wordt.
Ook Arlen heeft problemen. Zijn 4 doopnamen zijn niet allemaal volledig uitgeschreven door het Chileens consulaat in Amsterdam. Dus, ook fout en geen identiteitskaart voor Arlen.
Maar, geen probleem. We moeten gewoon even naar het ministerie van Binnenlandse zaken, zij zullen deze fout recht zetten.

Drie blokken verderop ligt dit ministerie. We melden ons bij de receptie en worden meteen doorverwezen naar het juiste loket. Een vriendelijke mevrouw vraagt wat ons probleem is.
Ze begrijpt het meteen en pakt een stempel. We krijgen weer een stempel in ons paspoort. In deze stempel staat al voorgedrukt dat er fouten zijn gemaakt door een Chileens consulaat. De mevrouw hoeft alleen nog maar in te vullen dat de fout gemaakt is in Amsterdam en wat mijn correcte namen zijn en de verwijzing naar de betreffende pagina in mijn paspoort. Ze hebben het dus gestandaardiseerd! Het komt dus blijkbaar dermate vaak voor dat een Chileens consulaat de namen niet correct overschrijft dat ze besloten hebben om hiervoor een standaardstempel te maken.
Van opwinding begint mijn NEN-hart sneller te slaan. Ik voel me nu helemaal thuis in Chili.
We vragen even of ze voor ons ook nog een kopie maakt van deze nieuwe stempel.

Terug naar de ‘Servicio’, met een extra ‘L’ in mijn paspoort.
Het mannetje van het eerste loket herkent ons en trekt voor ons beiden een nummertje.
Na een uur mogen we weer. Ik eerst en laat, aan een mevrouw, mijn paspoort zien en zeg verder niets. Ook zij ziet ‘de fout’. Gelukkig kan ik haar op de volgende pagina van mijn paspoort de correctie laten zien. ‘We hebben hiervan ook een kopie nodig’, zegt ze. Ik haal trots de kopie uit mijn jaszak en ik kan door naar de derde ronde. Ook nu wordt er een pasfoto van mij gemaakt en van al mijn vingers worden afdrukken gemaakt. Van mijn rechterduim een digitale afdruk en van alle tien de vingers een met ‘echte inkt’. Dit geeft mij een dubbel gevoel. Enerzijds een beetje overdreven (en al mijn vingers zijn nu vies en moeilijk schoon te krijgen), maar anderzijds, de kans dat iemand anders dezelfde afdrukken heeft als ik op al mijn vingers, lijkt me verwaarloosbaar klein.

’13 juni kun je je identiteitskaart ophalen’, zegt de mevrouw achter de balie. ‘Maar, dan zitten we al lang in het noorden. Mag iemand anders voor ons dit ook ophalen?’ Freddy, een van onze Chileense contactpersonen zou het kunnen ophalen.
Dit kan. Er wordt wel eerst naar Freddy gebeld door de mevrouw achter de balie. Freddy moet diverse gegevens doorgeven aan haar voordat hij toestemming krijgt om de identiteitskaart op te halen. Daarna moet ik nog een formulier tekenen dat ik Freddy machtig om mijn identiteitskaart op te halen. Alles is nu geregeld en we kunnen verder.

Een jaar lang geen NEN, geen normen, geen procedures.
Maar Chili is Chili en regels zijn regels.