Van het bed gelicht

‘Arlen, weet jij wat dat gebons op onze deur is?’, vraag ik een beetje verschrikt. Het is maandagavond 4 juli even na acht uur. Arlen slaapt half en ik ben, met behulp van een zaklampje nog wat aan het lezen en aan het luisteren naar mijn mp 3-speler. Het is onze tweede nacht in ons ‘hostal’ in Enquelga, waar we niet weg kunnen vanwege de sneeuw. Ook deze avond is er vanaf acht uur geen stroom meer en is alles donker.

Arlen gaat naar de voordeur van ons ‘hostal’ en ziet drie politiemannen staan. ‘Zijn jullie de holandeses?’. Arlen knikt ja. ‘Dan moeten jullie per direct met ons meekomen.’, zegt een van de politiemannen. Vanuit mijn bed, waar ik verder niets kan zien, vraag ik aan Arlen wat er aan de hand is. Arlen weet alleen te vertellen dat we mee moeten met de politie, en wel meteen.

Reden voor mij om ook maar op te staan en me een beetje aan te kleden. Ik heb hier helemaal geen zin in, maar het is duidelijk dat we mee moeten. Waarom? Dat weten we niet. Ik vraag aan de politiemannen of ze morgen niet kunnen terugkomen, dan kunnen we rustig al onze spullen inpakken. Ik ben bang dat we in het donker spulletjes zullen vergeten. Direct ontsteekt één van de politiemannen een groot zoeklicht. De ruimte waar onze spullen liggen is meteen helemaal verlicht.

Er zit niets ander op dan al onze spullen in te pakken. Inmiddels is de eigenaresse van ons ‘hostal’ ook komen kijken, samen met haar man en een brandend kaarsje. Je ziet haar denken: ‘Wat hebben ze op hun kerfstok dat ze opgepakt worden door de politie. Een jaar geleden is hier in de buurt ook een Nederlander opgepakt, Joran van der Sloot. Maar deze twee Nederlanders lijken veel aardiger.’

Ik gebaar naar haar dat ik er ook niets van snap. Arlen haalt uit zijn rugzak een klein Delfts-blauw beeldje en geeft dit aan haar en zegt: ‘Dit is een kadootje, een herinnering uit Nederland.’ We hebben nog ongeveer 15 van deze beeldjes om uit te delen.

Na ongeveer een half uur zijn al onze spullen ingepakt. Met twee politiemannen voorin, Arlen en ik achterin, en nog een politieagent achterin rijden we naar Colchane. Ondertussen leggen ze ons uit dat ze bezig zijn met een ‘reddingsoperatie’. Ze hadden melding gekregen dat wij door de sneeuw in de problemen waren gekomen. Op de vraag waar de melding vandaan komt, krijgen we geen eenduidig antwoord.

We hebben hier een beetje een dubbel gevoel over. Enerzijds vinden we deze ‘reddingsoperatie’ een beetje overbodig. Anderzijds is het wel een veilig idee dat de politie waakt over onze veiligheid in dit uitgestrekte land waar je gedurende meerdere dagen lopen, soms niemand tegenkomt. We weten nu dat Conaf de organisatie is die de politie heeft ingeschakeld. Een paar dagen voor de sneeuwval hebben overnacht in de Conaf-hut bij Salar de Surire. Zij wisten waar we naar toe zouden gaan en dat dat een verlaten gebied is.

Inmiddels zitten we al drie dagen in Colchane. We willen van Colchane naar Iquique lopen, de kust. Maar, door de sneeuw op de weg ‘Colchane-Iquique’ is de weg niet begaanbaar en afgesloten. De verwachting is dat de weg morgen, 7 juli, weer vrij wordt gegeven. We zullen dan onze voettocht vervolgen, op weg naar de kust en hopelijk naar beter weer.

PS. Het is nu al vrijdag 8 juli en we zitten nog steeds vast in Colchane. De weg naar Huara/Iquique is nog (weer) afgesloten.