De overgang

Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik ben fit, goed getraind en relatief jong (46 jaar).
Toch lig ik nu gestrekt bij de eerste hulp van Putre (3500 m) met een kapje over mijn mond en neus waarmee ik extra zuurstof krijg toegediend. De extra zuurstof moet er voor zorgen dat ik me beter ga voelen. Helaas, het braken staat me nader dan het lachen. De extra zuurstof zorgt er wel voor dat ik me iets minder beroerd voel, maar mijn hoofd doet nog steeds pijn. Nadat de arts mijn bloeddruk heeft gemeten, moet ik een pilletje van hem slikken, de bloeddruk was veel te hoog, mijn hoogst gemeten onderdruk tot nu toe. Het pilletje zou er direct voor moeten zorgen dat de bloeddruk lager wordt. Dit gebeurt niet, hij wordt hoger. Vervolgens krijg ik een injectie in mijn bil. Ook dit heeft niet het gewenste effect. De diagnose: hoogteziekte! Er zit niets anders op dan terug te gaan naar zeeniveau, terug naar Arica. Het is zondag 5 juni, ongeveer 18.00 uur.

Toen we deze ochtend om 10.00 uur met de bus vanuit Arica in Putre aankwamen voelde ik me erg goed. Geen last van de hoogte, en Arlen en ik lopen naar ons hostel. Dit is ongeveer 1 km lopen, wat erg lekker is na een busrit van 3 uur. Na een kopje coca-thee ga ik even lekker in de zon zitten en na een half uurtje ga ik naar binnen want ik begin een beetje een zwaar hoofd te krijgen. Vanuit Nederland had ik nog wat drop, dus een paar dropjes genomen, daarna een uurtje geslapen.
Zodra ik wakker ben, voel ik dat het mis is. Mijn zwaar hoofd is veranderd in een zware hoofdpijn en ik voel me draaierig in mijn buik. Na 10 minuten sprint ik naar de wastafel, maar ik ben te laat. De helft van het braaksel ligt op de grond. Een mooie klus voor Arlen.
Wat me verbaasde was het feit dat ik door had dat ik moest overgeven. Het is voor mij al meer dan 20 jaar geleden dat het er van de verkeerde kant uitkwam. Blijkbaar verleer je het nooit.

Toch maar weer even gaan slapen, hopelijk gaat het daarna beter. Helaas, als ik na een uur weer wakker word, is het alleen maar verslechterd, knallende hoofdpijn en weer een paar keer braken. Dit gaat goed, want inmiddels staat er een emmer naast mijn bed.
Arlen waarschuwt de eigenaren van ons hostel, George (een Duitser) en Marisol (een Chileense), dat het niet goed met mij gaat. Ik heb het sterke vermoeden dat ik hoogteziekte heb en dit blijkt ook het geval te zijn.

Om ongeveer 22.00 uur komen we aan in Arica. Marisol heeft Arlen en mij naar een luxe hotel in Arica gebracht. Twee dagen verplicht rusten!
Het mooie van hoogteziekte is, dat het verdwijnt zodra je weer op een lagere hoogte bent.
Aangekomen in Arica voel ik me meteen weer goed en eet wat. Uiteraard ben ik wel moe van het hele gedoe en baal er behoorlijk van. Het zal onze voettocht toch niet in gevaar brengen? Moeten we de route aanpassen zodat we niet op hoge hoogte hoeven te beginnen? Ik probeer hier maar niet te veel aan te denken.
Marisol stelt voor dat we dinsdag 7 juni naar een arts gaan om mijn bloeddruk te laten meten en om medisch advies te vragen.

Dinsdag 7 juni om 11.30 uur gaan we met een taxi naar het ziekenhuis ‘Clinica San Jose’. Bij de ingang staan Marisol en George (hij moest voor andere zaken ook in Arica zijn) ons op te wachten. Marisol heeft slecht nieuws. De dokter waar we naar toe zouden gaan zit de komende paar weken vol! Ze stelt voor dat we naar een prive-arts gaan, net op de hoek, een goede vriend van haar.
Deze man heeft wel tijd, hij heeft geen enkele patiënt. Hoe dit komt zullen we zo weten.

Zijn behandelkamer is ongeveer 2 vierkante meter en de muziek staat keihard. Ik heb het idee alsof ik in een kleine discotheek beland ben. Hij vraagt mij iets in het Spaans. Echter, mijn Spaans is niet goed en mijn gehoor is ook niet optimaal. Ik heb dus geen idee wat hij vraagt. Marisol doet vervolgens het woord, nadat op mijn verzoek de muziek wat zachter is gezet. De ‘arts’ vraagt of ik mijn ogen dicht wil doen, terwijl hij met zijn vinger voor mijn ogen langs gaat. Ik vind het erg moeilijk om deze ‘arts’ serieus te nemen en ik ben geneigd om ook een vinger op te steken.
Vervolgens meet hij mijn bloeddruk. Deze is veel te hoog (vergelijkbaar met de waarden in Putre).
Hij wil mij direct een pilletje geven dat ik onder de tong moet houden en zegt iets van ‘nitroglycerine’. Ik ken nitroglycerine alleen als springstof en er staat me vaag iets bij dat het ook gebruikt wordt bij hart- en vaatziekten, maar precies weet ik het niet (een paar dagen later zoek ik dit op op internet. Het blijkt dat nitroglycerine gebruikt wordt bij mensen die pijn op de borst hebben (hartkrampen) en daardoor problemen hebben met de zuurstofopname. Als bijwerking verlaagt nitroglycerine de bloeddruk).
Ik heb vroeger van mijn moeder geleerd dat ik geen snoepjes mag aannemen van vreemde mannen. Ik ga er vanuit dat dit ook geldt als vreemde doctoren mij een pilletje willen laten innemen. We besluiten om afscheid te nemen van deze ‘arts’.

Omdat we het toch belangrijk vinden dat mijn bloeddruk gemeten wordt voordat ik weer naar Putre (3500 m) ga, gaan we naar het volgende ziekenhuis, de ‘Clinica central’. Ondanks het feit dat er meer dan 50 mensen in de wachtzaal zitten, wordt direct mijn bloeddruk gemeten. Deze is weer veel te hoog. Er wordt tegen mij gezegd dat ik terug moet naar de wachtzaal en dat ze me wel zullen roepen als ik aan de beurt ben.
Ongeveer iedere 10 minuten komt er een mannetje die een drietal namen afroept die naar de verschillende artsen kunnen gaan. Iedere keer dus weer spannend of mijn naam er bij zit.
Na ongeveer een uur wachten, waarbij de wachtzaal steeds voller wordt, gaat Marisol eens informeren wanneer ik aan de beurt ben. Dit helpt niets, nog een uur later zitten we er nog steeds. We worden er moedeloos van en besluiten te vertrekken, dan maar geen medisch advies.

Marisol zegt dat je bij een apotheek in het centrum van Arica voor 300 pesos (iets meer dan een halve Euro) ook je bloeddruk kunt laten meten. Arlen en ik besluiten de gok te wagen en gaan er naar toen. Ik word direct geholpen. De bloeddruk is perfect! (80 / 130). Ik kan mijn ogen niet geloven en vraagt of ze nogmaals wil meten. De bloeddruk blijkt dan 70 / 130 te zijn, ik ben genezen. Of ik deze waarden moet vertrouwen, weet ik niet, maar als bewijs krijg ik een ‘Resultado examen’ mee voorzien van een stempel.

Woensdag 8 juni rijden Arlen en ik met George en Marisol terug naar Putre. Ik zie er toch wel wat tegenop. Wat als ik weer hoogteziekte krijg? Gelukkig gaat nu alles goed! Inmiddels is het maandag 13 juni en kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik een week geleden behoorlijk last had van hoogteziekte. Waarom je de ene keer wel hoogteziekte krijgt en de andere keer niet, is onbekend.
Uit navraag per mail bij mijn eigen huisarts (zij heeft een half jaar gewerkt in Arica) blijkt dat hoogteziekte kan zorgen voor een hoge bloeddruk.

Morgen 14 juni gaan we naar Visviri, op ruim 4000 m hoogte om dan donderdag 16 juni onze eerste echte etappe te gaan lopen van het drielandenpunt ‘Peru, Bolivia, Chili’ naar Visviri. Een dagje later dan oorspronkelijk gepland.
We hebben er alle vertrouwen in dat dat goed zal gaan! Maar, de toekomst zal uitwijzen hoe ‘het zal lopen’.